Футуристичка сатира, „Последниот работник“ е игра во која треба да замислите што би правеле доколку сте последниот човек кој работи во кошмарна верзија на магацин на Амазон.

Јоко Огава има долга кариера и е авторка на повеќе од 40 романи. Во Јапонија е славна, но во англиското говорно подрачје нејзиното име допрва се очекува да стане познато, по преводот на нејзината најнова книга, „Мемориска полиција“.

Се смета за добро однесување, па дури и обврска, да се покаже почит за актуелни култури и начини на живот кои се поинакви од нашите. Но што е со оние на луѓето од минатото, кои имале различни стандарди за тоа што претставува прифатливо општествено поведение? Дали е исправно, па дури и фер, да ги оценуваме нивните постапки според денешните норми, за кои тие не ни можеле да знаат дека некогаш ќе постојат?

Паметни дечки од Гугл, Фејсбук и Твитер, и тоа од оние кои лично имаат придонесено во нивната популарност, почнуваат да се пишманат од сето тоа заради зависноста која ја предизвикуваат тие платформи. За почеток, треба да знаете добар дел од нив веќе не се „социјално вмрежени“ а децата ги праќаат во елитни школи во кои е забрането да се дојде со смартфон.

На овогодинешното доделување Еми, за многумина неочекувано, доминираше дистописката серија правена според роман на Маргарет Атвуд, која победи во пет од категориите. Често означувана како „научна фантастика“, таа е всушност спекулативна фикција, составена од работи кои историски веќе се имаат случено.

Правен според познатиот роман на Лоис Лоури (Lois Lowry), ова е хумана, но млака дистопија, која вреди да се погледне за атер на Бриџис, ако сте фан на Тејлор Свифт или за да го споредите со книгата.