Авторот не може да им се дочуди на своите, т.е. Турците во Германија кои масовно гласаа за опцијата на Ердоган. Феноменот инаку им е познат на балканските народи, кога нивната дијаспора често гласа за рестриктивни политики во родната земја а во земјата во која живеат се жалат на рестриктивни политики кон нив.

Кога беа најавени изборите - овие одржаните, а не овие што допрва треба да се случат - Фејсбук го зафати нова "инфекција" на бесни и лути и оние фрустрирани кои рекоа дека ќе заминат што е можно подалеку од оваа земја. Затоа што кога заминувате од лични причини, тогаш се пакувате во тишина, но кога заминувате заради револт и сето она што не можете да го имате во оваа земја, тогаш дигиталното збогување, со оние огромни писма и пораки, не е невообичаено.

Со голема помпа деновиве беше известено дека Путин побарал од Русите кои имаат деца на запад да ги вратат во земјата. Небаре само ги чека да излезат од Лондон за да фрли нуклеарка врз градот.

Нашиве земаат ли земаат бугарски пасоши, и си заминуваат на запад. Деновиве чув дека во Битола направиле и некое предавање за начинот на кој најбрзо може да се дојде до пасапорта.

Нивниот сон не е криминал.

Криминал е кршењето на нивниот сон.

Веќе ми е јасно кај тргнале емигрантите, но не ми е јасно кај сме тргнале ние, бидејќи ние, наместо да одиме по зборовите Христови: не прави го на другите она што не сакаш тебе да ти го прават, трчајќи по материјалното, отидовме по ѓаволите.

Не ме прашувајте како оди епархијата, има ли доста нашинци низ Европа. Не ме прашувајте оти не сакам да ви кажам дека нѐ има сѐ повеќе Македонци, но, надвор.

Не ме прашувајте, оти ме болат сите одговори.

Децата подло се кикотеа, покажуваа накај моите гаќи полуискинати. Покажуваа кон моите јајца кои висеа бетер од на баба им подбрадокот. Не ми требаше многу да сфатам. Овие си играат курац со мене...