Терминот „алгоритам“ денес асоцира на кодови, компјутери, н’рдови кои знаат сето тоа да го испрограмираат и да му смислат некаква практична примена. Кога станува збор за уметноста, алгоритмите се сфаќаат како спротивни на нејзината суштина. Ама некогаш тоа не било така. 

Една од егоцентричните карактеристики на секоја историска епоха е да мисли дека токму нејзе ѝ се случуваат некои нешта, без оглед дали се тие добри или лоши. На пример, сте слушнале дека денешните мажи се префеминизирани, односно дека им фали „она нешто“ што ги прави „посилниот пол“? Епа истото за своите го мислеле и Шпанците од 17 век.

За англискиот кралски хор да ги содржи најдобрите детски гласови во земјата, тие морале некако да се „регрутираат“. А ако не сакале со мило, тогаш - со официјална дозвола - тоа можело да се стори и на сила. 

Секоја епидемија отвара можност за различни профитери, измамници, квази-лекари. Ништо поразлично не било ни во 1665.

„Комплетниот рибар“ од 1676 година е многу повеќе од книга со практични совети за фаќање риба. Таа е медитација за природата и за пријателството.

И пред електронските читачи, за кои велат дека имаат предност пред хартијата затоа што собираат голем број книги во едно апаратче, имало обиди за правење ваква портабл верзија на библиотека. Една од нив е од Британија, од 1617.

Концептот влегол во секојдневна употреба во 1660-тите. Британското кралско друштво, основано во ноември таа година, објавило дека ќе се занимава „само со факти, не со објаснувања“.