Мал избор дестилирани мудрости од збирката „Нечии зборови копаат гробови“ на Илија Илиев Струмјан. Блогер, афористичар, текстописец и сценарист, човек кој сака да претура по мислите, да игра со јазикот и да си ја слуша душата.  

2004 година. Вранишковски прави собир во Нижеполе, му доаѓаат колеги од Грција и Бугарија, цела македонска јавност се крева на нозе. „Утре или задутре тие истите пак ќе се смират, ќе се целуваат во рака и заеднички ќе си ги мрсат брадите. Мука ми е што ни ги трошат животите на вакви срања,“ пишува авторот.

Стефан Дечев е бугарски историчар, еден од ретките гласови таму кои отворено велат дека е комплетно лудило она што ни го прават, да ни кажуваат кои сме и што сме. И како идентитет и како јазик и како и сè по што се полакомија откако видоа како им се подадовме на Грците. Пред некој ден на својот Фејсбук, Дечев ќе го напише ова.

Темелко Ристески е професор доктор, човек во години. Што прави еден интелектуален угледник во зрелите години на својата кариера? Поднесува рапорти што сработил за партија. Пишувал на Фејсбук, објавувал агитациони текстови, дури и телефонски се јавувал кај што треба.

Васе К-15 продолжува во најјакиот облик на Тошо Малерот, со антрополошко-социолошки анализи во народот познати како скечеви. Kои почнуваат со зборот „батка“. Во епизодата „Гаучо“ се занимава со потеклото на аргентинското танго и клучното прашање, како се дошло до оној момент да се стави ружа во уста.