Генијална автентична сцена од нашиот телевизиски етер. Кај Блажевски, се јавува гледачка и кажува што мисли. Веднаш потоа стигнува и поддршка од „истомисленичка“! Заебавајте се, ама вака звучат и некои „дебатни“ емисии кај нас.

Не само што се тоа два различни града, туку се и две различни години. А така исто, мајку му.

Кога човек е секој втор ден на екран, знае или претерано да се опушти или од замор да зашмелцува. Којзнае од кое од овие „повреди на работното место“ произлезе прашањето на Чомовски: „Дали сме на работ на јазичен фашизам?“ Јазичен фашизам? Ало, студио?

Дел од месечниот извештај на агрегаторот Грид, за најпопуларни македонски статии на Фејсбук. Ви ги поцртавме тн верски содржини да видите како тие маестрално поминуваат овде. А не се ни верски туку од оние најбаналните (се пере ли денес?).

Не го хејтаме, Вучиќ одамна е народњачка институција која топ не ја бие и во однос на баграта накотена по интернет, човекот веќе е меинстрим. Само, стварно се одушевуваме како уште наоѓа иновативни начини да биде интерактивен и со публиката и со спонзорите. Со други зборови, знае да загризе.

Анимација на ТВ Сител во која се реконструираат летот и падот на авионот што неодамна се сруши во Велешко. Беспрекорно, од графичките детали до информативната набиеност на анимацијата. Луѓе од Пиксар гледаат и во 3Д се маваат во глава кога ќе можат тие вака, а драматиката на парчето дополнително го смрзнува Волт Дизни.

Еднаш линкавме до оваа рубрика но вреди и за посебно внимание. Некогаш моќниот и влијателен Дневник денес има ангажирано јасновидец која, логично, се вика Звездана и 'им гледа' на луѓе кои си имаат некоја мака. Не ни е за уредувачката политика, нам жал ни е за Орданче. Звездана го наруга за сите пари.  

Тоа што ние со онаа рубрика го правиме за документирање на медиумското невреме во кое живееме, Драган Вучиќ не сакајќи го прави за граѓанскиот материјал со кој сме опкружени. Кому не му е јасно дека такви медиуми плус таква публика секогаш ќе го даваат истиот резултат во кој денес се прпелкаме?

Еднооки имаат еден одличен тазе скеч (на тема како вергла пропагандата) во кој во еден момент Латас ја најавува следната содржина со зборовите "На теренот го имаме најглупиот новинар". Еднооки се лузери. Се мачат, цртаат, анимираат, мозгаат.... Другари, кај може бе тоа боље од што е стварно?

Објавуваме ние редовно медиумски пакетчиња но некогаш некои феномени заслужуваат и одвоено место бидејќи сведочат за едно групно помрачување на умот во чиј информативен брлог живееме (без разлика на идеолошките или политичките симпатии на медиумот кои пак на толпата ѝ се единствено битни). Просто - незнаење и фушерај кој се копира, пастира, размножува до бескрај. Во таков свет авангардниот руски писател Хармс лесно станува палестински ХАМАС.

И без да навлегува во содржината на денешните писанија, човек може да се озлоби, стане гневен, беден и никаков само од насловите на она што е денес доминантна "новинарска школа". Куртони, говна, крмаци, свињи и курви вриштат од денешните наслови. Се враќаме во 1994-та, колку да видите разлика.

Едно другарче копало по стари весници во библиотека и налетал на парче во кое се зборува за исчезнувањето на една телевизиска емисија од етерот. Не беа тоа пилот емисии, не беше завршен буџетот за проектот, просто, високите ТВ началства немаа баш стомак за такви содржини. Од слични причини, истата емисија подоцна исчезна и од една друга национална телевизија. И тек кога ќе видиш во што денес е претворен тој тв етер, сфаќаш колку ваквиот епилог всушност бил хепиенд.

1. Скандалозно. 2. Гладни деца. 3. Цицки. Шлаг на крајот: Дали го заслужуваме ова како народ?