Времето во прозата полека но сигурно забрзува - ова е заклучок на научна статија во која истражувачите се обиделе да откријат кое е просечното времетраење опишано во типичен прозен пасус во литература на англиски јазик и како тоа се менувало во последниве векови.

Улипо (или на француски Ouvroir de littérature potentielle - работилница за потенцијална литература) било движење на неколкумина писатели од француското говорно подрачје и на математичари кои се обидувале да создадат дела користејќи техники кои го ограничуваат изразот, но ја поттикнуваат креативноста.

Како треба да изгледа прозата во свет во кој се форсира брзина, и во кој нема концентрација за читање на што и да е подолго од неколку реченици? Дури и „кратка" веќе е предолга одредница за ваквиот вид приказна.

Се сеќавате на расправијата во Ростов-на-Дон околу Имануел Кант и неговата „Критика на чистиот ум"? Епа во Русија повторно се случил инцидент, овој пат поттикната од една книжевна дилема. Сега има и мртви.

Книгата „Синот на господарот на сирачињата" на Адам Џонсон е добитник на високото признание за белетристика кое од 1918 година му се доделува на прозно дело на американски автор.

Замислете тезга на Буњаковец на која се продава сирење, урда и кајмак со натписи на нив, нешто во стилот: „Беровско-мераклиско, од овците медот" или „Секој петок да ја јадеш, прсти да лижеш". Така, ама и многу пософистицирано ги рекламираат нивните сирења продавачите во Њујорк.