До сега доминантна теорија беше дека Бонд, Џејмс Бонд, е всушност Попов, Душан Попов, двоен агент од Кралството Југославија, кому му е посветен романот „Есторил“ на Дејан Тиаго Станковиќ. Но бидејќи со тајните агенти многу работи се тајни, можно е Флеминг да имал барем уште една инспирација.

Пред четириесет години Роџер Мур и Шон Конери се „судриле“ на билетарниците на кино-салите, додека во нив истовремено се прикажувале „Октопус“ и „Никогаш не вели никогаш повеќе“. Вториот бил неофицијален, без славната шпица и без карактеристичната музика. Но на гледачите тоа не им пречело. 

Во сцена од „Утрешнината никогаш не умира“, двојната агентка Ваи Лин го закачува Бонд за туш со лисици и го остава таму. И додека во оваа сцена поголемиот број луѓе гледаат еротски момент на доминација на жена врз моќен маж, други гледаат можност за изучување анатомија.

На 11 август 1973 во поранешен СССР почнала да се прикажува ТВ серија поради која животот на улиците барем за момент замирал. Нејзиниот главен лик ги инспирирал младите Руси да станат вистински разузнавачи. 

Џорџ Лejзенби не е баш име кое некој од нас го поврзува со улогата на 007. Но тој си е самиот виновен - по првиот снимен филм одбил милионски договор за уште шест продолженија, затоа што некој го советувал дека „со Бонд е завршено“.

Тоа дека креаторот на Бонд, Јан Флеминг, црпел книжевна инспирација од сопствената шпионска работа е добро познато. Но дека тоа го правел и режисер на неколку филмови за 007, меѓу кои „Голдфингер“ и „Живеј и остави да умрат“, многумина го дознаа дури по неговата смрт.

007 би требало да биде херој и модел за градење карактер во реалниот живот. Но да беше вистински, два пати ќе размислевте пред да го запознаете со роднините и пријателите.