Да не бевме заколнати на вечна верност кон НАТО и на ексклузивна љубов кон западните вредности, ова ќе нè дирнеше во срце. Песната некогаш масовно се имаа пеено по работни акции на покојната Југославија, посветена е на легендарниот партизански командант Сава Ковачевиќ, а словенските браќа од Украина некако се сетиле па предводени од прекрасната Маргарита Мелешко, пакосно нè потсетуваат како беше да се имаат луѓе кои вредат да се слават.

Саз, хармоника, виолина, сето тоа склопено од врвниот босански зналац Дамир Имамовиќ и ете ја старата италијанска партизанска песна, со севдах во неа.

Френк Запа тврдеше дека за музиката подобри беа старите дебели директори на музички куќи кои држеа пура во уста и ништо не разбираа отколку оние кои подоцна дојдоа на нивно место, млади и паметни хипстерски директори кои знаат сè.

Дузина опасни гитарски песни, отсвирени без ронка гитара. Само клавијатуруи, тапани и бас.

Фасцинантна е не само возраста (84 години) и умешноста на тие години да се свири така, туку и фактот дека она што го свири Наталија Треилинг на улица во Мелбурн е она што во тој момент го создава. Композиција која не била свирена никогаш порано и никогаш после тоа.

Можеби дечкото не го скинал баш секој глас идеално ама стиловите се погодени. Плус 42 се, да му се невиди, тоа треба да ти текне ем после да се изработи.

Чујте го вие ова! 43 минутен добро скоцкан микс со говори и поенти од фамозниот Џордан Питерсон. Мешапот функционира толку добро (ма што добро, одлично!) што некогаш имате чувство дека ги слушате FSOL а некогаш Тhe Disposable Heroes of Hiphoprisy. Дали тоа е на повидок нов жанр? Селф хелп хоп?

Група Холанѓани од театарската трупа Ештон брадерс, во емисија на РТЛ ја изведуваат севдалинката „Јутрос ми је ружа процветала“. И не може а да не помислите како ли тек ќе звучеа ако и Зоран Маџиров им се придружеше.

Петмина завршени студенти на музичкиот конзерваториум во Прага, за бисот на нивниот дипломски концерт, решаваат да изведат тема од Том и Џери. Синхронизирана со цртаниот.

Легендата вели дека на денот кога испушташе душа (24 ноември 1991), Фреди Меркјури го има посетено небесен пратеник со непристоен предлог: ќе му го продолжи животот ако успее до крај да ислуша една негова песна. Фреди се израдувал. Фреди беше наивен.

Том Вејтс е во нова песна првпат после две години. Му гостува на својот дологодишен соработник, гитаристот Марк Рибо, кој неодамна имаше баш убав концерт во Скопје. Ја плетат старата добра химна на италијанските партизани „Бела чао“, онаа која малку ни ја огадија фејкерите кои со неа на своите медени усни го крчеа својот пат кон државното ухлебување. За среќа, можеме да бидеме сигурни дека Вејтс и Рибо не го прават ова за да бидат пиарџии во новиот состав на Белата куќа.

Или па сме ние побудалени па во сè го гледаме локалното лудило, збунетоста и бесмислата кои веќе не знаеме ни да ги опишеме (без пцовки). Инаку, се работи за “Nowhere Man“, ја знаете, само да ја чуете сосе текст.

Вуду Попај на времето знаеше да освежи со некоја неочекувана рима и стиховен пресврт потег ама Војко В. е 5 пути од тоа. Војко побарал 150 грама мортадела, тетката исекла ама испаднало 160, го прашала дали може, а Војко ѝ рекол: НЕ МОЖЕ! Од Рејџ до сега немаме слушнато така јасен отпор на системот. Струшки вечери на поезијата, се разбираме ли за следната година?  

Ако има поука од видеово тоа е дека тоа „хармоникашката фаца“ сама ќе ти се појави кога ќе ја фатиш дугметарата без разлика дали си ја свирел Feel good inc. или Влајна.

Во далечната 1985 година, Забрањено пушење на својот втор албум „Док чекаш сабах са шејтаном“ ја ставаат и песната „Недеља кад је отишо Хасе“, номинално посеветена на последниот натпревар на сараевската фудбалска легенда Асим Ферхатовиќ а преносно на заминувањето на Тито. 33 години подоцна, Неле Карајлиќ решава да удри црта и да сумира што тоа се случуваше после таа недела.

80 луѓе од светот кои никогаш не се виделе меѓу себе, 4 месеци работеле за да покажат како интернетот и модерните алатки за комуникација можат да помогнат да се направи еден заеднички проект со заедничка порака. Значи комплетно одбратно од начинот на кој истиот тој интернет и истите тие алатки за комуникација се користат кај нас: од 80 пријатели да направат 80 странци, секој од нив да има своја порака и никој од другите да не сака да го слушне.

Пинокио е Пинокио, Пинокио, Пинокио, Пинокио...

На шаблонот на ненадмашната верзија на Мадона и песната Like a Prayer ("Мадона помази овог клинца дебелог"), постои уште една махерска текстуална спрдачина, со спотот на Крег Дејвид. Бон-бо-на!

Рамбо Амадеус и дечките од клапата Клесари го тешат стариот госпон Спајдермен дека еден ден повторно ќе ја закрпи мрежата искината во лути борби со организираниот криминал и во неа повторно ќе се фаќаат криминалци, тајкуни и корумпирани политичари. Мајката, во некои земји живее некаква надеж.

Некаде на 0:33 се спомнува Македонија (even Serbia), но од контекстот не е јасно дали мисли на територија со словенско или хеленистичко наследство. Така што, Димитров да седне и да му пише на Мигуел дека тоа не е во согласност со договорот со Грција од кој извлековме максимум (како што Аса Акира извлекува максимум од своите партнери на крајот на сцените). И веднаш да се корегира! Или барем да стави плочка.

„Ме испратија на одмор Грујо и Мијалков, сега истото го прави и кретенот Зајко“. Знаете дека Железарциве се иронични околу целата таа фама за Малта ама пак сè тоа сече до коска.

Once in a Lifetime не е проповед против конзумеризмот, како што обично се мисли. Дејвид Брн секогаш повторувал дека во таа химна на Токинг Хедс се зборува за безумноста и несвесноста на животните битки. „Ние функционираме полу-будни, на автопилот, и во некоја точка завршуваме со семејство, работа и сè друго, никогаш не запирајќи за да се запрашаме себе си: Како се најдов овде?“ Во продолжеток, вокалите на песната, и тоа изолирани, како што приличи на овој наш актуелен „Once in a Lifetime’“ момент.

Девојката беше исправена пред историска шанса.