Свесни сме дека во рубрикава често објавуваме текстови за некакви измамници или ликови кои целиот живот се обидувале (најчесто безуспешно) да се реобмислат себеси, оправдувајќи ги средствата со целта. Но во овие приказни има и нешто трогателно, во тој напор да се прикажеш како нешто што не си. Во случајов уште повеќе затоа што доаѓа од некој што денес би го нарекле „животен советник“.

„Оние што пишуваат прирачници за самопомош во однос на другите писатели се како жаби во споредба со цицачите; тие не се раѓаат, тие се мрестат“. Така напишал влијателниот новинар на Њујоркер, Двајт Мекдоналд во 1954. Но поделбата на „сериозни“ и „популарни“ писатели не била секогаш толку ригидна колку што изгледа. 

Тешко е да се замисли како му било на Аристотел во негово време, кога не бил „древен“. Бил интердисциплинарен пред воопшто да постојат различни дисциплини, пишувајќи за филозофија, политика, психологија, етика, музикологија. Но како што се обидува да покаже Едит Хол, тој денес би можел да биде и „лајф-стајл коуч“, не за древни, туку за многу актуелни проблеми.

„Овозраснив!: стикери за пораснати“ ги зема предвид сите банални, но доволно тешки секојдневни постигнувања, кои за многумина не се лесно совладливи. Нешто како книга за самопомош, таа е всушност албум со сликички, преку кои се навикнуваш на тешката задача да бидеш одговорно возрасен, и се самонаградуваш секогаш кога ќе успееш во тоа.

Целосниот назив на книгата за којашто станува збор е: „Магијата на к*р ме боли: како да престанеш да трошиш време што го немаш со луѓе што не ти се допаѓаат, правејќи нешта што не сакаш да ги правиш". Од одма препознавте дека таа е и за вас?