Замислете дека сте дел од група заглавена во ледената дивина на Антарктикот, изолирана од останатиот свет. Од овие луѓе може да се очекува со тек на време да развијат своја „култура“, но дали тоа значи дека истото би се однесувало и на нов акцент или „дијалект“?

Приказната почнува летото 1936. Во склоп на подготовките за новата војна на Хитлер било зголемувањето на ефикасноста на домашното производство на путер, млеко, сирење, сланина и други продукти. Во тоа време маслото од кит било една од главните состојки на маргаринот. А Германците јаделе многу маргарин.

За некој што не гледа ГоТ, интензитетот на чувствата поврзани со постирање спојлери за нови епизоди од серијата е феномен. Со клетви, со закани, со исклучување од Твитер, со сè. Но сериозноста на реакциите не се однесувала само на серии и филмови, туку и на книги.

Кога кон крајот на 1980-те Софискиот универзитет со помош на советскиот научен тим воспостави скромна инсталација на Антарктикот, малку кој можеше да замисли каква улога таа подоцна ќе одигра во идеологијата на бугарскиот национализам. Во невозможноста во пост-социјалистичкиот период да го остварат идеалот за "Голема Бугарија", многумина се задоволија со топонимска колонизација на празниот континент.

Конечно некоја добра вест на тема екологија: озонската дупка над јужниот пол се намалува. Моментално е најмала во последниве десет години.

Следниот пат кога ќе ѕемнете и ќе припаѓате што колегата отворил прозор да се излуфтира, нека ви текне дека Кејт Аптон издржува на Антарктик во бикини.