Од некаков уметнички аспект, серијата која ги прикажува настаните пред и по атентатот на поранешниот премиер Ѓинѓиќ, можеби и не е некој врв на телевизијата. Но детали од неа, особено таквите поврзани со новинарската работа во Србија на почетокот на овој век, се баш погодени, за со истите (носталгично) да се спореди денешната ситуација. 

Србија со децении и се чини сè подлабоко се закопува во фамозните ровови на Првата Србија (небањатите, оние на Вучиќ) и Втора Србија (напредните, про-ЕУ), иако, после еден разочарувачки пораз на опозицијата, Теофил Панчиќ резигнирано напиша: „Да си признаеме, не постои втора Србија“.