Да не даде Бог, еден ден да треба со жив мртовец да зборувате. Во очите да не даде Бог смртта едвај заобиколена да ја видите. Севишниот да ве чува од приказни како некој близок се чека на јаже да го гледа публика. Да не даде Бог предвреме да умирате без пенкало од кое тече животен сируп инсулин наречен. Уште помалку да помислувате како да спасите некој кој чека во смрт да биде вратен порано или подоцна. 

Ме исповреѓаа зошто сум волонтерка со бегалциве, ме исплукаа што таму поминав Нова година, а заборавија дека не е срамота да помагаш во услови кога во мирнодопска Македонија и самиот стануваш бегалец и емигрант некаде далеку од дома, затскривајќи се зад бугарски пасош, дебело платен да се пишеш "Ас сам Блгарин".

Мене Тито и учителката ме научија да бидам хумана и да го сакам светот и луѓето. А тебе?

Мигранти мои, сите ве сакам и ви посакувам мирен живот каков што заслужувате. И вие, и вашите дечиња со црни очи, поцрни од вашата раселена судбина.

Сељам алекум. Алекум сељам