Цели седум децении по завршувањето на Втората светска војна, човештовото се потсетува и си два задача „никогаш да не се заборави“ систематското бришење цели народи во нацистичките логори на смртта. Е па, се заборава.

„Сеќавање на ова“, „да не се заборави она“... Нашиот вообичаен став кон заборавањето е негативен - се плашиме од секојдневна расеаност, а спомнувањето на Алцхајмер нè ужаснува. Но што ако една пристојна мерка на колективен заборав е нужен предуслов за мирно и толерантно општество, а постојаното потсетување е политички, општествен и морален ризик?