Кога не е оптоварен со масовни демонстрации, Хонг Кoнг е фасцинантен град. Изгледа како да е правен во постпродукциските лаборатории на Пиксар.

Како знаеме дека филмот е добар? Затоа што прави луѓе го мразат. Од медиуми како CNN кој оценува дека филмот е расистички и привлечен заради истиот гнев на белците кој го донел Трамп на власт, до филмската критика (во голем јаз со оценката на публиката што се случи и со шоуто на Шапел) која на Џокер му даде помала оценка од некои морализаторски кринџ феминистички срања.

Ако вам ви изгледа како 2016-та да е поблиску до Втората светска војна отколку до денес, замисли како тоа изгледа во САД. Е, со колку треба тоа да се помножи за да го добиеш впечатокот на оние што работат во Белата куќа? Наспроти сите нас е Трамп, и неговото гледиште на периодов и себе си. Ваква самодоверба треба да се конзервира.

Во детска емисија на Би Би Си, едни две збунети деца беа подучени дека не се само машко и женско туку дека постојат 100 различни џендери. Пирс Морган има проблем со тоа. Оној што ја брани листата има проблем да објасни кои се тие.

Со целата своја амбициозност со која сакаше да се бори против одвратната современа брза храна, Џејми собира група деца и им покажува како се прават „Мекнагетс“ (сосе мафтање пилешки коски и блендирање до каша), по што триумфално ги прашува „кој сепак би го јадел ова?“. Во речиси иста секунда сите копиљаци му кренаа рака.

Фино скоцкано видео во кое 100 годишници објаснуваат што правеле за да дојдат до таа возраст. Спојлер: ништо особено.

Елен ДеЏенерис била на утакмица и на трибина, пази молим те, седела до Џорџ Буш. Абе дрвја и камења, абе го предала лезбејското движење, абе свашта. Сега ѝ копаат по минатото, да не се наоѓа и некоја нејзина слика со Мао Це Тунг. Меѓу другото, ете затоа Трамп ќе добие втор мандат. Дека овие упорно се бават со глупости и дека памет не им доаѓа.

Шах е една оток од игра со надмислувања, стратегии, многу, многу бирање потези, уште повеќе дремење и гледање што и како, така? Епа како тогаш ова? Тој младиот е Магнус Карлсен (веле, веле, велемајстор), тој стариот е добар, колку што се може.

Инспириран од еден од поглупите предизвици што се појавиле на интернет (Tide pod challenge), Гленливет доаѓа до идеја за сосема нов систем за испорака и консумација на алкохол - мини мешунки.

Визуелно контекстуализирање на една иста брзина, онаа на светлината. Земјата ја врти 7,5 пати во секунда, ама кога тргнува од Сонцето кон нас, истата изгледа како да се „клаца“. Се разбира, битно е да не „прав пат“. Само што таа на дестинацијата стигнува без сменет личен опис.

На средба со Оказио-Кортез со граѓани, станува таа и ја искажува својата загриженост околу климатските промени и пошто цени дека немаме време за стандардни мерки, предлага своја мерка - да ги јадеме бебињата. Дали трола, дал е озбилна, ништо веќе не ни е јасно.

Хилјаду му скечева, минале 30 години од смртта на Грем Чепмен. Чепмен беше алкохоличар (партнер: џин), хомосексуалец (партнер: Дејвид Шерлок) и пред сè и над сè - монтипајтоновец, дружина во која доаѓа заедно со Џон Клиз, неговиот другар кој на крај му одржа една „прописна“ еулогија.

Како и други среќни приказни од светов, и норвешката започнува со тоа што во тоа морињата во кои со векови наоѓале само риба, еден ден наоѓаат нафта. Само што со тоа, приказната кај нив допрва започнува. Ние да најдеме нафта, одма ќе накривиме капа. Не и Норвежаните.

По повод една вест дека ученици на еден ден ќе напуштат школо и ќе протестираат за стопирање на климатските промени и ќе апелираат за ургентна акција за промоција на наративот „инаку сите ќе умреме“, австралискиот медиумски ветеран Ален Џонс има да им прочита нешто: фатете книга и направете си сендвич.

Онаква баба оригинал со бројни слави, прослави и слични масовни јаденки во резиме (со нејзина забелешка: мене ми е срам ова што го правам, а не па по интервјуа ме викаат), во кујната во двор, и ќерка и позади камера. Без тоа графики, ефекти, спонзори, па снимано од горе, па непотребни тупења (#заситештопрашувате), па кликни субскрајб, јок, чисто само баба и готвење. Рецептите се на шпански, ама пак некако ќе ги разберете.

Ок, сега више не ја викаат „скриена камера“ туку e „пранк“ ама концептот е тој. И за разлика од другите пранкови, овој завршува со хепиенд, барем за тие што го гледаат видеото, и не можат да поднесат пранкови. Темата на конкретното видео е: ај да видиме што ќе се случи ако глумиме дека правиме голема нужда на нечие Ламборџини.

Не, девојката нема солазавец во рака. Не, девојката нема скалпер, скакавец или што и да мислите во рака. Не, девојката не планира да му ги ископа очите со нокти. Тоа што го има девојката во рака е неговиот мобилен телефон, и сега уште и треба неговото лице за да го отвори со Фејс ИД.

И ова посебно знае да е проблем ако по цел ден службено си на тастатура. Инаку во македонската верзија главни кошмари за грешки се: „воа“ за „ова“, и „праска“ за „пракса“.

Со доза космичка правичност карактеристична за вегани, сопственик на вегански ресторан излегува со противпожарен апарат за да се справи со човек што пуши цигара. Вон ресторанот. Вон терасата на ресторанот. На тротоар. На јавен простор.

Се простира на површина од 40 фудбалски игралишта, висока е 63 метри (отприлика колку зграда од 20 ката), треба да расте по 10 метра годишно и догодина да го надмине Таџ Махал, и е штетна за сите што живеат во радиус од 5 километри.

Актерите од Игра на тронови позираат на виолетовиот килим на Еми наградите. Се смеат и глумат задовољштина додека овие мршојадциве со камери им дофрлуваат: гледај овде, исправи главата, ај еден поглед преку рамо ( за да фотнат гз). Фото: гламур, аудио: сточен пазар. 

Примероците на вештачка интелигенција во видеово се водат како - агенти. На овие агенти им е даден ограничен простор, неколку предмети во него, и треба да научат да играат жмурки. Видеото е после 500 милиони партии жмурка.

Деновиве Квентин Тарантино во едно интервју изјави дека скечот со г-дин Креосот од Монти Пајтон (со дебелиот што повраќа во ресторанот) е единствената филмска цена што некогаш го вознемирила. Ова го натера комплетниот повозрасен дел од интернетот да си ја повтори сцената, а овие новите воопшто да се запознаат со Монти Пајтон.

Порано почесто пишувавме за Burning Man, фасцинантниот годишен фестивал во една пустина во Невада, прочуен по радикалната екцентричност и експресивност на присутните. Имавме и фото-репортажа од наш човек таму, И еве ти сега, едно време ќе ти излезат од радар и кога ќе видиш, работите таму останале ексцентрични, на малку поинаков начин.