Не е секој момент погоден за Венеција. На карневал е преполна, па немам храброст да одам. На есен, за време на филмскиот фестивал, е лажна и премногу наконтена. Биеналето ја прави преинтелектуална за мој вкус. Во лето ја избегавам заради влажноста, топлината и заради туристите кои ми го крадат воздухот. Oдам секоја пролет и секое заминување ме обзема невидена тага заради сè што имаат и заради сè што ние немаме и нема да имаме. Во неделата отидов за изложбата на Климт ( и на шопинг, нормално) и си ја потврдив големата способност да убијам секаква романтика и да си го уништам денот. Дури и во Венеција.