Секоја епоха на американската кинематографија носи по некој иконичен актер кој успева да нè убеди дека е автентичен лик на тоа време: емотивен ама со краток фитиљ за тепачка, насилен но со бескомпромисен инстинкт за правда, некој кого младоста не го мазела додека неговите врсници оделе на музичко школо. Такви беа Кегни, Богарт, Мичам, Иствуд, Де Ниро. Таков можеше да биде и Мајкл Мадсен. Ама не стана.