Елен ДеЏенерис била на утакмица и на трибина, пази молим те, седела до Џорџ Буш. Абе дрвја и камења, абе го предала лезбејското движење, абе свашта. Сега ѝ копаат по минатото, да не се наоѓа и некоја нејзина слика со Мао Це Тунг. Меѓу другото, ете затоа Трамп ќе добие втор мандат. Дека овие упорно се бават со глупости и дека памет не им доаѓа.

Шах е една оток од игра со надмислувања, стратегии, многу, многу бирање потези, уште повеќе дремење и гледање што и како, така? Епа како тогаш ова? Тој младиот е Магнус Карлсен (веле, веле, велемајстор), тој стариот е добар, колку што се може.

Одамна беше, сите знаат што се случи, двајцата веќе се смирени, но и тогаш и сега Холифилд е победникот во борбата (тогаш затоа што беше подобар, сега затоа што се нема изерзилено како што тоа знаат луѓе да го направат). Холифилд сега објаснува како дошло до борбата („секој пат кога некој ќе ми се налутеше по дома ми викаше ’едвај чекам да се бориш со Тајсон’“), како сакал инстатно да му врати на Тајсон за гризот и зошто му простил.

Инспириран од еден од поглупите предизвици што се појавиле на интернет (Tide pod challenge), Гленливет доаѓа до идеја за сосема нов систем за испорака и консумација на алкохол - мини мешунки.

Визуелно контекстуализирање на една иста брзина, онаа на светлината. Земјата ја врти 7,5 пати во секунда, ама кога тргнува од Сонцето кон нас, истата изгледа како да се „клаца“. Се разбира, битно е да не „прав пат“. Само што таа на дестинацијата стигнува без сменет личен опис.

Како да познаеш дека некое момче баш и не е во најдбори односи со законот? Пазете колку органска реакција е тоа. Како Били Питон во Маратонци: „Олади ме птичурина!“

Тој ќе ѝ залепи париче на чело, таа само треба да се удри по глава, паричето да падне, таа да го фати и паричето е нејзино. Така? Така. Одиме.

Белата куќа на Твитер објави 20 секунди снимка од градежните активности околу фамозниот ѕид (нагалено: ограда) која требаше да изгледа моќно ама станат предмет на масовно спрдање. Што заради локацијата од која се почнува (никаде), што заради тоа кога ќе завршат ако вака тераат (никогаш). Отприлика како пругата кон Бугарија.

На средба со Оказио-Кортез со граѓани, станува таа и ја искажува својата загриженост околу климатските промени и пошто цени дека немаме време за стандардни мерки, предлага своја мерка - да ги јадеме бебињата. Дали трола, дал е озбилна, ништо веќе не ни е јасно.

Хилјаду му скечева, минале 30 години од смртта на Грем Чепмен. Чепмен беше алкохоличар (партнер: џин), хомосексуалец (партнер: Дејвид Шерлок) и пред сè и над сè - монтипајтоновец, дружина во која доаѓа заедно со Џон Клиз, неговиот другар кој на крај му одржа една „прописна“ еулогија.

Уште еден заебан мајндфак со тоа дипфејк финтата. Во улогата која е неодвоиво слепена за ликот на Роберт Де Ниро, одеднаш ви се појавува Ал Пачино. Ќе трепкате и ќе дрмате со глава за да си го рестартирате погледот, ама џабе, тоа е.

Како и други среќни приказни од светов, и норвешката започнува со тоа што во тоа морињата во кои со векови наоѓале само риба, еден ден наоѓаат нафта. Само што со тоа, приказната кај нив допрва започнува. Ние да најдеме нафта, одма ќе накривиме капа. Не и Норвежаните.

По повод една вест дека ученици на еден ден ќе напуштат школо и ќе протестираат за стопирање на климатските промени и ќе апелираат за ургентна акција за промоција на наративот „инаку сите ќе умреме“, австралискиот медиумски ветеран Ален Џонс има да им прочита нешто: фатете книга и направете си сендвич.

Онаква баба оригинал со бројни слави, прослави и слични масовни јаденки во резиме (со нејзина забелешка: мене ми е срам ова што го правам, а не па по интервјуа ме викаат), во кујната во двор, и ќерка и позади камера. Без тоа графики, ефекти, спонзори, па снимано од горе, па непотребни тупења (#заситештопрашувате), па кликни субскрајб, јок, чисто само баба и готвење. Рецептите се на шпански, ама пак некако ќе ги разберете.

Ок, сега више не ја викаат „скриена камера“ туку e „пранк“ ама концептот е тој. И за разлика од другите пранкови, овој завршува со хепиенд, барем за тие што го гледаат видеото, и не можат да поднесат пранкови. Темата на конкретното видео е: ај да видиме што ќе се случи ако глумиме дека правиме голема нужда на нечие Ламборџини.

На пример, како возрасен и зрел маж, при здрав разум да те прават - мачка. И ако некогаш зборуваме за луѓе што неправично биле прескокнати за Оскар, ова е човекот што треба да ви е на памет.

Не, девојката нема солазавец во рака. Не, девојката нема скалпер, скакавец или што и да мислите во рака. Не, девојката не планира да му ги ископа очите со нокти. Тоа што го има девојката во рака е неговиот мобилен телефон, и сега уште и треба неговото лице за да го отвори со Фејс ИД.

И ова посебно знае да е проблем ако по цел ден службено си на тастатура. Инаку во македонската верзија главни кошмари за грешки се: „воа“ за „ова“, и „праска“ за „пракса“.

Ова посебно не важи на шалтер (бирократско/банкарски), и посебно не важи на каса, ама ете важи ако местиш осветлување и светлосни ефекти на концерти.

Со доза космичка правичност карактеристична за вегани, сопственик на вегански ресторан излегува со противпожарен апарат за да се справи со човек што пуши цигара. Вон ресторанот. Вон терасата на ресторанот. На тротоар. На јавен простор.

Талентот е озбилна работа кога и со играчка ќе звучиш посериозно од многумина кои имаат јака и професионална опрема. Како дечково со оваа играчка од гитара.

Се враќаме на почетоците на „пржењето“ (за кое деновиве пишуваше Букбокс) колку за две работи: да видите како Дин Мартин и другите урнебесно се забављаат пред камери (со цигари на сцена, со сè) и да видите колку Фостер Брукс (веројатно единствениот трезен човек во тоа друштво) е лудо навежбан да глуми пијан човек. Се роста Дон Риклс, кој е вонвременски шампион во тој жанр. 

Питер Фремптон (задолжен за лудите гитари на Боуви) и Ерик Клептон. За првпат во животот тие двајца ги вкрстуваат своите гитари, на најдобрата можна тема за тоа, гитарската јадиковка на Џорџ Харисон од Белиот албум на Битлси. Не е како она легендарно парче со Принц, ама вреди да се види.

Една од оние бек-ту-скул реклами која почнува стандардно весело за по кратко време да биде мајсторски претворена во хорор што потсетува на ужасите од школските масакри кои народ веќе почна сезонски да ги очекува (за по нив повторно ништо да не се промени).