Општо е познато за спортисти од С. Кореја и некои далечни африкански земји кои големите светски собири ги користат да му ја здувнат и веќе никогаш да не се вратат во родните краишта. Дома ги обвинуваат за дезертерство, а во странство се почитувани и славени. Таква е приказната со двајца Кубанци.

Нема демократија без демократски процедури, ама и тоа како има демократски процедури без демократија. Луѓето од Источна Европа на тоа се учат веќе четвртина век.

Изборите во САД, Шон Пен ги дочекува во Даблин. Некаде до полноќ по ирско време од повремено гледа вести, и спокојно заспива "самоуверено, арогантно, непогрешливо уверен дека изборите ќе ги добие Хилари Клинтон, и демократите." Кога се буди, станува свесен за шокот, Доналд Трамп е претседател. Во САД се враќа во периодот околу смртта на Кастро.

Познато е дека Кастро бил стар семеен пријател со Пјер и Маргарет Трудо, родителите на актуелниот канадски премиер. Но фрапантната сличност меѓу Фидел и Џастин покрена лавина приказни дека таа блискост во некој момент била претерана. Што има да читате понатаму, ќе кажете: „Tатко му е бе, видов на интернет“.

Новинарка на Бибиси по повод смртта на Кастро разговара со експерт на тема Куба. Разговорот го почнува со веќе спремната компилација "диктатор, човекови права, прогон, слобода на говор" и слични клучни зборови што стандардно го проследуваат Кастро во западните медиуми.

Фабрицио Колочини е еден од ретките фудбалери кои повеќе сака да прочита добра книга, отколку да разгледува каталози за бесни коли со соиграчите. Верува во идеологијата на Фидел Кастро и Че Гевара и се ужасува на злосторствата на нацистите.

На чинарот на кубанската револуција драги му се и Хозе Марти, Маркс, Ленин и Наполеон ама никој не му е близок до срцето колку освојувачот од Македонија. До толку близок што три сина има крстено по него.