Тоа дека група луѓе кои претходно не се познавале можат да направат нешто убаво, корисно и некому потребно, немотивирани од ништо друго освен од добрата мисла, е нешто кое прави да веруваме дека светот можеби и не го заслужува крајот кој му се најавува од време на време.
Текстот на Марк О'Конел за читателската промискуитетност поттикна многумина да „излезат од шифоњерот", и со олеснување да признаат дека и тие скокаат од една книга на друга, па дури и дека учествуваат во читачки оргии. Но темата инспирираше и дискусија - колку типови читатели всушност постојат?
Марк О’Конел од Њујоркер од збор до збор го опишува она што во последно време нè мачи: вината од скокањето од една книга на друга, или од еден текст на друг, без оглед колку се тие интересни.
Рака на срце, и не сме толку изненадени што фотките од бугарските матурантки доживуваат таква популарност. Бизарното, абјектното, „кемпот" истовремено одбива, но и магично привлекува. Она што на филозофско ниво нè предизвикува е нешто друго.
Досега имаме видено секакви флеш-моб акции, од масовно играње сиртаки, „начекуша" на прв кој ќе подигне отпад намерно поставен среде трговски центар, играње „човечки огледала", замрзнување во место на цела толпа луѓе, ама немавме видено флеш-моб со симултано - читање книга!
Ова сигурно им требаше! Познатиот сатиричен сајт - некаква српска верзија на Onion - кој е стар нешто повеќе од една година, во јануари се појави во печатено издание. Промоцијата на книгата со наслов „Ова можеби не ни требаше“ е денес, во Библиотеката на град Белград.