Сѐ што конвенционално славиме е фина работа. Другар ти е среќен што се жени, сестра ти е среќна што ќе роди, син ти е среќен што конечно може сам да заработува… Не лежи проблемот во радувањето за ваквите големи чекори во животот.
Имаме ние друг проблем, и сега ќе го решиме, еднаш засекогаш.
Обрнувајќи внимание на работите за кои реално ама баш сите сме способни затоа што, јеби га, таква ни е природата, упорно запоставуваме неверојатни успеси што и познати и непознати ги постигнуваат, а не се вклопуваат така лесно во оние дифолт-категории.
Малку да ги раширите погледите и да ги отворите хоризонтите за нешто друго, ќе видите дека постојат многу, ама многу повеќе ствари за славење.
Братучетка ти што пред 5-6 години се омажи за еден лик, не баш лош, ама цреп (тебе отсекогаш ти беше тоа јасно) - сега се разведува?
Честито!
Другар што беше заглавен зад 486-ка во архива во државна институција решава да почне музичка кариера?
Честито.
Другарка што цел живот сака подебела уста, конечно ставила филери?
Честито.
Купила стан и ќе живее сама?
Честито.
Напишал и објавил книга?
Честито.
Снимил одлична песна?
Честито.
После 20 години сликање во тајност, конечно прави изложба?
Честито.
И конечно, цело време ѝ оди одлично, гради, доградува, помага, другарка е и твоја е, ама плус - решава дека ќе отвара блог, како уште еден медиум каде што можеме да ѝ читаме прејаки ствари?
Чес-ти-то.
АМА! Лесно е да честиташ и да се повлечеш во дувло.
Сите овие ствари погоре треба да се сла-ват. Да стануваат нешто што треба да се достигне, како успех, како мајлстоун, како нов чекор во градење на подобар однос со себе и со светот. Да се бараат слични такви и да се додаваат на список за сла-ве-ње.
Ви текнува како реагирате кога некој ќе дојде со информација за свадба/бебе?
Замислете, само замислете на кратко како ве исполнува истото задоволство кога некој ќе рече „Другари, дигнав блог!“
А сега, кај Ина.
Честито!
Јана
