Парите се трошат за поткупување на возачи на лимузини и вработени во хотели, а добар дел ги добиваат и случајни минувачи кои биле доволно прибрани за да извадат мобилен и да снимаат.

Половина век чекаат во заседа и буричкаат по ѓубрињата на познатите. Навидум никој не ги сака и никому не му се потребни, освен на публиката која масовно ги голта нивните производи.

Пред една година во едно париско кафуле, 42-годишниот папарацо Себастијан Валиела во разговор со Ле Монд порачува: "ако некој успее да ги фотографира заедно Франсоа Оланд и Жули Гаје тоа ќе биде голема работа. Ама кој ќе се осмели да го објави тоа?" Една година подоцна тој е човекот што ја открива аферата.

Џесика Димок работела како фотограф во печатените медиуми, сведочејќи го нивниот постепен но сигурен пад. Она што го сфатила е дека фотографиите кои опстануваат и кои добро се плаќаат се единствено оние на - папараците.