Тоа дека група луѓе кои претходно не се познавале можат да направат нешто убаво, корисно и некому потребно, немотивирани од ништо друго освен од добрата мисла, е нешто кое прави да веруваме дека светот можеби и не го заслужува крајот кој му се најавува од време на време.
Кој треба да го има последниот збор кога е во прашање статија посветена на некоја книга? Очигледно оној на човекот кој ја напишал не е доволен. Според Википедија, потребен е и втор извор.
Книгата на Патрик Венсинк „Расипан клавир за претседател" има необично позната насловна. Толку позната, што компанијата која го произведува познатото виски му испратило предупредувачко писмо на неговиот издавач.
Рака на срце, и не сме толку изненадени што фотките од бугарските матурантки доживуваат таква популарност. Бизарното, абјектното, „кемпот" истовремено одбива, но и магично привлекува. Она што на филозофско ниво нè предизвикува е нешто друго.
Се сеќавате на статијата која ја објавивме, за списание кое за 5 долари месечно им испраќа писмо од застапените автори на своите читатели? Тогаш ве прашавме кој од македонските автори би сакале да ви пише. Во бројните пораки кои ги добивме, едно име постојано се повторуваше..
Ова сигурно им требаше! Познатиот сатиричен сајт - некаква српска верзија на Onion - кој е стар нешто повеќе од една година, во јануари се појави во печатено издание. Промоцијата на книгата со наслов „Ова можеби не ни требаше“ е денес, во Библиотеката на град Белград.