Добивам и чувство на вина, дури и станувам сомничава што го споделувам ова со вас, како признавањето на радоста да може некако да ја урочи. Истовремено се борам со нагонот да го поттиснам ова со набројување на сите тешки и ужасни работи што се случија, бидејќи имам потреба некако да ја оправдам среќата што ја имам.
Но, вистина е. Во целот, ова мене ми беше радосна година - и не затоа што беше означена од фини достигнувања или големи завршени проекти што сме навикнати да ги гледаме на социјалните мрежи. „Го купивме домот од соништата!“ „Посакајте му добредојде на нашето бебе!“ „Ќе ми ја издадат книгата!“ Дури не ми ни успеаа некои од амбициозните цели што си ги поставив на почетокот на годината и направив неколку чекори наназад според општествените стандарди.
Сепак, 2022 беше една од најрадосните години што сум ги имала во последно време. Беше значајна пресвртна точка за мене бидејќи во таа година конечно се вратив на себе.
За време на моите дваесетти и триесетти, целосно верував дека одговорот за живеење исполнет живот зависеше комплетно од тоа колку се трудам на секое негово поле. Мислев, ако само се трудам уште малку повеќе, ако сум уште подостапна за сите, сè ќе биде добро. И така, се напуштав себеси стотици различни пати, на стотици различни начини додека викав „да“ на нешта на кои требаше да им речам „не“ и ја загубив вредноста за себе барајќи ја во разните достигнувања на луѓето околу мене. Можеби и нема појасен пример за ова од шесте години што ги поминав обидувајќи се да спасам врска која никако не можеше да се спаси.
Преку тоа искуство се соочив со фактот дека некои работи ни се надвор од допир, колку и да се трудиме околу нив. Напорот нема секогаш да биде награден. Вклучувањето не гарантира посакуван исход. Да сакаш нешто не значи дека ќе го добиеш. Нема едноставна математика во сето ова.
Кога мојата врска конечно заврши, многу жалев, но ме преплави и чувство на олеснување. Душата ме болеше, но веќе не бев обземена од таа сеопфатна анксиозност што доаѓа кога се држиш за нешто што веќе не постои. Да, жално ми беше да пуштам и страшно да почнам од ново, сама, но се чувствував толку недвосмислено лесна.
И со таа енергија влегов во 2022: леснотија. Леснотија што остава простор за радост. И навистина дојде, во изобилство.
На почетокот на годината повторно почнав да танцувам; едно изгубено хоби во кое уживав како дете, но престанав да наоѓам време за него како возрасна. После повеќе операции, по кои телото ми беше вкочането и туѓо, танцувањето повторно ми помогна да се поврзам со него. Редовното одење на часови дојде со уште едно изненадување: Стекнав нови пријатели кои ми станаа постојан извор на радост во текот на годината.
Во март, мојата најдобра другарка се омажи во Костарика и славевме со зиплајн по планина и со танцување навечер, како што често правевме на колеџ. Пеевме, пиевме, шетавме боси и се чувствував толку жива и благодарна што бев токму таму таа вечер.
А сепак, дури и во овие радосни моменти, има една упорна мисла што ме следи, претпазлив глас што ми шепка: „Да, супер е тоа, ама кога ќе заврши ова?“
Брене Браун овој страв го опишува како foreboding joy, како стрепење од радост - чувство што го добиваш кога радоста веднаш ја следат мисли на загриженост и стрепење, внатрешен дијалог на ‘а што ако се случи ова‘, или чувство дека нешто лошо ќе се случи наспроти среќата што ја чувствуваш.
Во нејзината книга, Атлас на срцето, пишува:
„Нема емоција пострашна од радоста затоа што веруваме дека ако си дозволиме да почувствуваме радост, каниме катастрофа. Почнуваме да вежбаме трагедија во најдобрите моменти на нашиот живот за да ја спречиме ранливоста да нè удри во стомак. Но, тоа има огромна цена. Кога ја отфрламе радоста, го отфрламе и она добро што ни е потребно да изградиме отпорност, сила и храброст.“
Со оглед на тоа што годините што поминаа пред последнава беа полни со немир, ми беше неудобно да искусам моменти на леснотија во животот. Постојано се грижам дека ќе ми снема среќа. Но, кога ќе размислам, не ме донесе само среќа до овде.
Овде сум затоа што донесов и изнесов серија неверојатно тешки одлуки. Крај на 12-годишна врска. Селење на другата страна на државата. Почнување ново поглавје што изгледаше сосема различно од она што го планирав толку многу години. Гледам и барам повеќе моменти на радост во секојдневието откако дојдов до сфаќањето дека ни е потребна за преживување во најтешки времиња. Како што вели и Браун,
„Радоста што ја собираш со време ја храни отпорноста - и обезбедува резервоари на емотивна сила кога се случуваат тешки работи.“
Така, 2023 е година кога решив дека ќе се збогувам со тој страв од радоста и едноставно ќе ја прифатам каква што е. Нема ни да ја одложувам. Овој живот е непредвидлив за сите. Ќе се отвори на начини што се истовремено и незамисливи и универзални. Некои години ќе бидат брутални - болести, загуба на сакани, на работа или идентитет, а во други, животот ќе те изненади со неговата убавина - ново пријателство, разговор што ќе ти ја промени перспективата или ќе те натера да се чувствуваш помалку сам, поглед на океан што те смирува и те потсетува дека си дел од нешто поголемо од било која болка и грижа - а не можеш да знаеш кога ќе искусиш било што од тоа. Не можеме да се спремиме за идните трагедии, но апсолутно можеме да уживаме во радоста што ја имаме во моментот.
