Не е некакво истражување за Иг Нобел. Ниту пак метафора за поврзаноста на умствените процеси со физиологијата. Ова е реален (?) феномен за кој се дискутира со години, но кој се уште нема медицинско објаснување.

Пред околу 40 години, книгите извлекле едно белгиско село од сигурно пропаѓање и инспирирале формирање слични центри кои комбинираат туризам и читање. Сепак, денес тоа е повторно соочено со истиот ризик, затоа што во него веќе нема кој да чита.

За време на трите строги карантини во Франција, владата ги поддржа малите книжарници со тоа што им ги надомести трошоците за транспорт за онлајн нарачки и на тој начин спаси од пропаѓање 70% од нив. Но сега ќе оди и чекор понатаму.

Aко следната година нашите книжарници се инспирираат од оваа иницијатива, нека не се мачат со батлер и вино, сосема е доволна и по една жолта, цивилизирано сервирана во бокалче. Мезето се подразбира.

Од сите можни поделби на различни типови читатели, една е посебно интересна, затоа што е направена од агол на оние кои постојано се соочуваат со психопатологијата на секојдневниот читател - продавачите по книжарници.

Сте стигнале пешки до врв на Водно, а таму под некоја ладовина стојат полици полни со списанија и книги, па дур земате душа можете да си читнете, да ја позајмите, купите или да ја размените. Како звучи? Мене како отворен предлог.

Пред да удри ураганот, освен вода, конзервирана храна и свеќи, медиумите ги советуваа жителите на источниот брег на САД да складираат и доволно литература.