На бранови, на секои две-три години, на социјалните мрежи се повторуваат едни те исти тврдења, дека вкусот на ванила во индустриски произведен сладолед или колачиња всушност доаѓа од секрет на дабарски задници. Нештото се вика кастореум и може да се крие во одредницата „природен вкус“ на етикетите за прехранбени својства на производите.
Ова тврдење не е сосема лажно, бидејќи дабарите навистина лачат течност со сладок вкус, која може да се користи за исхрана. Кастореумот се содржи во ќесичка близу нивните ануси. Но како што може да се претпостави, тој е истовремено и многу скап, па ако е за утеха, секако не може да се најде туку-така во производи за масовна потрошувачка.
Кастореумот е жолтеникаво-кафеава супстанца, а ќесичките што го содржат се наоѓаат помеѓу тн. „срамна“ коска и основата на опашката. Животните ја обележуваат својата територија со тоа што градат купови од кал, слама или трева близу вода и одозгора го прскаат со течноста. Тие мирисаат толку силно (не и непријатно) што луѓето лесно можат да ги детектираат.
Овој мирис се користи повеќе од 2000 години, главно како лек против главоболка, увоболка, забоболка и треска. Римјаните го палеле во лампи, сметајќи дека поголемо количество од него може да предизвика абортус. И денес се користи во индустријата на парфеми, но отстранувањето на кастореумот од дабарите бара многу труд, а и тие се за греота - животните мора да бидат анестетизирани за жлездите да им бидат „измолзени“ (или да се веќе умрени).
Во раниот 20 век, кастореумот почнал да се појавува во некои видови храна за да имитира ванилест вкус. Но неговата употреба опаднала по 1987, кога САД конзумирале околу 113 килограми годишно. Денес околу 99% од храната за широка потрошувачка содржи ванила од синтетички извори, поевтина алтернатива споредено и со кастореумот и со растението ванила.
