Во последно време сите како да станавме епидемиолози и статистичари. Се обидуваме да најдеме некоја закономерност во хаосот од податоци, да претпоставиме кога и како сето ова ќе заврши. Но притоа, освен ако не се работи за некој наш близок, забораваме дека сите тие бројки на заболени и на починати, се всушност - луѓе.

Старо правило, на кое често се заборава, е дека секое екстремно растегнување на дискурс во една насока, предизвикува реакција во спротивната.

Нетфликс конечно проговори за тоа како функционира клучниот елемент на нивниот успех: системот кој ви препорачува други содржини и кој, и да ви го смени жанрот, ќе ви ја погоди серијата или филмот. 

Вчера, 16.7, на 77 години, почина Џорџ А. Ромеро, режисер на aнтологискиот „Ноќ на живите мртовци“. Но иако повеќето некролози го слават како филмски автор, тој е многу повеќе од тоа - изумител на феномен кој ја инфицираше целата поп култура со идејата за воскреснувањето која, за разлика од онаа христијанската, не носи ништо добро.

Текстовите посветени на познати или помалку познати личности напишани непосредно по нивната смрт не се само нивни биографии. Тие се дел од колективната меморија, поучни морални приказни за тоа како треба да се живее за да се биде запамтен како „заслужен". Како би требало тогаш да се пишуваат, и каков е случајот кај нас?