Пред неколку дена во еден њујоршки парк се одржа „Сакам да кажам", уметничко-активистички проект, преку кој жителите на овој град им испратија пораки на нивните претседателски кандидати. Куцани на хартија, за да бидат сфатени посериозно од дигитална порака или коментар, кои денес можат да кренат прашина, а утре никој веќе да не ги памти.
Претседателските кампањи можат да инспирираат луѓе да гласаат, да се черачат со противници на социјални мрежи, да гледаат повеќе вести, да се изолираат во некоја недојдија без ви-фи, ама да компонираат? Џез пијанистот Марк Робертс на трката за претседател на САД реагира токму така, со музика.
Режисерот и уметник од Лондон, Гај Ларсен, во сликовница која и не е баш за деца, тврди дека виновник за проблемите со трамповата зла личност и исто такво дело лежи во неговиот заштитен знак - мистериозната коса.
Во декември 1950 Гатри потпишал договор за изнајмување новоизграден стан во Бруклин. На една страна на документот е авторот на „Оваа земја е твоја земја", химна на (замислената) рамноправност на сите што живеат во Америка. На другата страна е потписот на стариот на Доналд, Фред Трамп. Почудна комбинација, здравје.
Пред некое време пишувавме за зборот на годината според Оксфордските речници, кој воопшто не е збор, туку слика-емоџи. И Меријам-Вебстер го прогласи својот (не)збор на годината. Како тргнало, следната година можеби ќе победи м’мкање или свиркање.
Тролањето на претседателските кандидати во САД, традиционално креативно, добива нови димензии со ликот и делото на Трамп. Најново - книга песни составени од негови интервјуа, говори и твитови.
Долга или кратка, бојосана или виткана, под шамија или мрсна и немиена, косата е моќен симбол на општествен статус, или на отфрлање на истиот. Од Самсон и Далила, до Доналд Трамп, таа има и долга културна историја
Во 2008 Трамп снима клипче во кое го анализира славниот филм. Сега му го вадат, но не за да го ругаат што тогаш бил глуп, туку за да му ја покажат разликата во неговото интелектуално ниво тогаш и сега, кога звучи „како од него да зборува Мусолини“.
„Дрвач", „дрндач", „празна воденица" - во САД во текот на актуелната кампањата за претседател се актуелизира еден подзаборавен збор, кој само покажува дека професијата политичар подразбира една универзална карактеристика: способноста многу да се зборува, а ништо да не се каже.
Она што не натера да го објавиме текстов не е затоа што тој зборува за Обама, Буш, Тачер и Ромни (кого би го интересирало тоа?), туку затоа што Жижек во него користи една многу интересна метафора. Ви се случило ли да не можете да се објасните со некого, бидејќи тој поинаку од вас ги толкува спратовите (сутерен-приземје-прв)? Епа нему дефинитивно да.
„Главните текови на марксизмот" на Лешек Колаковски започнува со реченицата: „Карл Маркс бил германски филозоф". Навидум банална, оваа констатација и не е толку неважна.