На партиски митинзи сме виделе колку публиката знае да биде послушна а оној на сцената да им биде апсолутен господар на нивните реакции и чувства. Па се смеат на глупости на лидерот, егзалтирани се кога е прост, одушевени кога фрла отров. Некому да му текнеше од таа послушнпст да извади нешто добро? Можеби финтата е во тоа да не ги третираш како стадо овци туку како хор славеи.
