Во голем број индустрии цената одговара на квалитетот. На пример, најдобрата класа на Гибсон гитари почнува од 3.000 долари, направена е од дрво, и е произведена во Америка. Ако ја намалиш цената на суровината, и ставиш иверка наместо дрво, и цената на работната рака, да ја произведуваш во Мексико, ќе добиеш помалку квалитетна гитара, која можеш поевтино да ја продаваш, од 500 долари нагоре.
Во технолошката индустрија, различните нивоа на цените се дефинират преку директно саботирање, сакатење, на производот. На пример, ИБМ во 80-те произведува печатач кој може да вади по 10 страни во минута и чини 2.395 долари. Во 90-те компанијата вади нова верзија на печатчот. Овој е поевтин модел кој чини 1.495 долари и може да печати само 5 страни во минута. Поновиот, поевтин и поспор модел направен е од потполно исти делови, и од исти работници (за разлика од двата модела на Гибсон гитарата). Станува збор за комплетно идентичен печатач кој има само еден додаток во однос на стариот модел: микрочипови чија задача е да го забават неговото работење.
"ИБМ не направиле нов поевтин печатач, туку тие своето време и пари ги потрошиле на расипување на оригиналниот производ," објаснува Ричард Дејвис во текстот за 1843 магазин.
Тој објаснува дека сето ова произлегува од главниот проблем на секоја компанија: како да ја одреди цената на својот производ. Така на пример, затоа што не им ја знаат платата на своите муштерии, авиокомпаниите наплаќаат поскапи повратни карти, доколку патувањето во двата правца се случува за време на работната недела, бидејќи претпоставуваат дека станува збор за бизнис патување, (ако перидото опфаќа и викенд, повратната карта е поевтина). Заради ова и на бизнсменот и на обичниот турист подеднакво им се наплаќа.
Заради ова, компаниите прават саботажа на производот. Праксата прв пат е приметена некаде околу 1850-та, кај француската железница која воведува три класи за патување, од кои најдолната, третата, во вагоните нема кровови, а седиштата се дрвени клупи, без никаква прекривка. Како што тогаш забележува еден француски инженер, со тоа што тие ја нарпавиле третата класа навистина лоша, само оние најсиромашните би ја користеле, а секој што има барем малку повеќе пари, ќе избере повисока класа на комфор.
Слично нешто денес прави и Еуростар, кој нуди ултра евтини карти, без да каже во колку часот е тргањето, информација што ја открива тек на два дена пред патувањето. Со ова, Еуростар ги присилува бизнис патиниците кои мора да бидат точно на време на некој состанок, да земат поскапи карти.
И покрај што ова излгеда крајно нефер однесување, според Престон Мекафи, главниот економист на Микрософт, вака е подобро за муштериите. Клучен тест за да се одреди ова е - колку е продадено. Во случајот со француската железница, ако третата класа имала кров, голем број од патниците од втора класа би се префрлире таму, со што постоењето на двете би станало неекономично.
"Менувањето на квалитетот, дури и ако тоа значи оштетување на производот, може да придонесе за раст на вкупната продажба. Па фактот дека апликациите всушност се преполни со досадни реклами е добар знак за добро практикување економија," пишува Дејвис.
