Пробај тоа јавно да го кажеш денес, има да те изедат борци за социјална правда, особено специјализирани за женска убавина. Интересно е како недокваканите меѓу нив брзаат да се истопорат дека „жената е совршена и може да биде што сака и каква сака”, за веднаш потоа да се излајат како нашминканите и средените се вештачки.
Сакаат да кажат, тие што обрнуваат повеќе внимание на својот изглед се по дифолт попразни од тие што „немаат време да се бават со такви работи.” Ова е малце пораз во денешно време кога шминката се вбројува меѓу уметности и кога се користи за постигнување неверојатни резултати, од веќе озлогласеното „покривање недостатоци”, до користење на лицето буквално како платно за следното уметничко дело.
А не е далеку од вистината овој шминкер и водител што е застанат да мудрува пред публика од, божем, неинформирани жени.
Вели, „Со нанесување на овие основни работи, жената добива комплетна контрола над себе и со тоа го уништува недостатокот на самодоверба. А со уништувањето на недостатокот на самодоверба, развива сосема нов карактер.”
После тоа ќе потреска малку, ама главно интересното е да се види како ова функционирало во 1950-ти кога нема Јутјуб, туку сцена, доброволци, рамки зад кои што застануваат за „пред” и „потоа” слика и без да мораат да мислат дали оние со правоаголно лице ќе се навредат кога пред сите ќе се каже дека „овалното лице е најсовршено.”
