Еден од најдобрите совети кои човек може да ги добие пред јавен настап или предавање на кое се очекува дека некој може да постави прашање е да не му е незгодно да каже „не знам“ ако навистина нешто не знае. Да вети дека ќе ја провери работата, наместо да кажува нешто погрешно, или од срам да импровизира и уште повеќе да се обрука.
Ова „не знам“ е очајно потребно во модерниот дискурс. Нападнати од различни, често контрадикторни информации и мислења за истите, нам сега, повеќе од кога и да е, ни треба време и смиреност за да ги согледаме сите аспекти на некој проблем. Да не брзаме со заклучоци, а уште помалку хистерично јавно да реагираме. Да размислиме што тоа нешто значи. Дали е важно. Како треба да се однесуваме кон него. И ако сето ова во моментот не го знаеме, да му го соопштиме тоа на светот, со едно одлучно - не знам.
Наместо како знак на слабост ова треба да биде сфатено како достоинствен и одважен чин. „Не знам“ не е секси. Не заработува ретвити и не поттикнува заокружување на гласачко ливче. Но екстремната поларизација на луѓе на кои сè им е јасно е закана за демократијата - речиси сите современи приказни можат да имаат корист од секунда изразен сомнеж, правење чекор назад и проценка на значењето на некој настан или феномен.
Изразување мислење три секунди по објавувањето на некоја вест е знак на ароганција, повишен адреналин и генерален недостаток на критичко мислење. Застрашувачко е кога под just now појавена фејсбук статија веќе има дваесет инстантно убедени дека нешто е добро или погрешно, кои својот суд го донеле само според насловот. Но социјалните мрежи ги наградуваат оние кои се сигурни и кои не се срамат од неа. За сите нив (а и по малку за сите нас) е потребен еден нов Сократ, кој постојано ќе ни мантра - „знам дека ништо не знам“, „знам дека ништо не знам“....
