Во јули 1812 Лудвиг ван Бетовен пристигнал во бањата Теплиц, болен, загрижен за своите финансии, и со оштетен слух кој секојдневно уште повеќе се влошувал. Ова му било второ доаѓање во местото, познато по минералните извори но и по длабоките шуми и езерото кое со своето спокојство им нудело утеха на изнемоштените. Во бањата доаѓале кралеви и благородници, а тоа лето 1812 муабетите главно се однесувале на неодамна започнатата инвазија на Наполеон на Русија. Бетовен, анти-аристократ и генерално арогантен, немал мерак да се дружи со нив. Сепак во моментот во бањата имало еден човек кого композиторот очајно сакал да го запознае: Јохан Волфганг фон Гете.
Како што наведува Јан Свафорд во неговата биографија на Бетовен, периодот на раните 1800-ти бил познат како „Гетецајт“ (добата на Гете) бидејќи по смрта на Кант, Гете и Бетовен биле сметани за последните преостанати гиганти на германската култура. Некако било неминовно овие двајца да се сретнат и да соработуваат. Па сепак...
Бетовен го обожувал славниот поет - компонирал музика за драмата од 1788 „Егмонт“, како и неколку песни по стихови на Гете. Претходно тие имале комуницирано само преку писма: Бетовен му пишувал „фан“ пораки инсистирајќи да се сретнат, а Гете одговарал со топол и благодарен тон. До средба конечно дошло тој јули во Теплиц кога Бетовен имал 42, а Гете 63 години, а првиот дел од неговиот „Фауст“ бил излезен четири години претходно.
Во текот на четири денови тие се шетале, постојано дискутирајќи. Бетовен му свирел на пијано и му изнел идеја за опера на поетот. Гете пак за цело време бил учтив, но откако двајцата се вратиле дома - Бетовен во Виена, Гете во Вајмар, никој повеќе не се ангажирал околу можните проекти, а тие двајца никогаш повеќе не се виделе.
Причината за овој неуспех можеби лежи во она што Гете му го напишал на неговиот пријател Карл Фридрих Зелтер:
„Талентот на Бетовен ме воодушевува. Сепак, за жал, тој е крајно несофистицирана личност. Не е целосно во заблуда што го смета светот за грозен, но сепак самиот не придонесува да биде поинаку. Како и да е, треба да му се прости, и да се сожалува, бидејќи слухот го напушта, што го повредува музичкиот дел од неговата природа. И онака е повлечен, ова го прави уште позатворен“.
Дека Лудвиг бил терсене кажува и една антологиска анегдота. Додека двајцата шетале низ бањата крај нив минала свита благородници. Гете културно се тргнал настрана за да им отвори пат и им се поклонил за поздрав, додека Бетовен грубо минал среде толпата со рацете зад грбот, без воопшто да се обѕрне. Кога Гете го прашал зошто е толку к’не кон луѓето, композиторот одговорил:
„Има безброј ’благородници’, но само двајца од нас“.
Mit einem gemalten Band на Гете на музика на Бетовен
горе: „Инцидентот во Теплиц“ (1887) од сликарот Карл Ролинг
