Оние кои не ја знаат Румена Бужаровска, треба да ги прочитат нејзините раскази, во „Чкртки" и „Осмица", и да ја запознаат. Оние кои ја знаат, и кои посакаа писмо од неа, во него можат да дознаат дали навистина она што се случува во нејзините книги ù се случува и во животот. Ако сакате и да ù возвратите на писмото пишете на chitajte@gmail.com.
Драги читатели,
Ќе се обидам најискрено и најинтимно да ви се обратам. Веќе неколку дена го мислам ова писмо и не ми текнува ништо попаметно од тоа да ви кажам точно како стојат работите меѓу нас. Па затоа ќе си почнам од проблематичните аспекти на нашава преписка – ако можам така да ја наречам.
Првиот проблематичен аспект ми е тоа како да ви се обратам. Мислев дали да пишувам „читателе" или „читателке", или пак да ставам коса црта меѓу нив за да не дискриминирам по граматички род, ама тоа ми се виде многу несмасно. Покрај тоа, не ми се чини фер како единствен „читател" или „читателка" да не ви го знам името. Па решив да се скријам зад множината, иако и тоа ми е чудно и неинтимно, како оние групни писма што ги праќаат Американците за Божиќ.
Кога сме веќе кај множината: со тоа не претпоставувам дека вие, читатели мои, ве има мноштво, и дека впрочем сте навистина мои читатели. Со оваа збунувачка реченица сакам да кажам дека сум свесна дека повеќето од вас што го читаат ова се луѓе што си буричкаат по вебсајтови и случајно наидуваат на ова мое писмо. Така, вие немате поим која сум и што и како сум пишувала. Овие мои зборови ви се чинат банални и здодевни. Во тој случај ви препорачувам веднаш да престанете да го читате ова писмо. Во него нема да најдете никакви вистини за животот, смртта, љубовта, Бог, космички енергии и што ли уште не што се смета за продуховено. Не љубам да зборувам за такви работи, а и кога некој отворено ми зборува за нив по малку ме нервира, зашто мислам дека продуховените луѓе не парадираат со својата продуховеност.
Нејсе, веројатно сега неупатените читатели веќе не не' читаат, па сега драги мои вистински читатели ќе можам да се осврнам на неколку прашања кои претпоставувам дека ве интересираат околу моите раскази. Ваквите претпоставки доаѓаат од разговори кои веќе сум ги имала со мои читатели, и обично сите ме прашуваат околу тоа дали вистина се случиле сите тие работи што се опишани во расказите, и ако не, што ме инспирирало да ги напишам.
Сега ќе ви откријам една тајна. Јас сум крадец на туѓи приказни. Од една страна, мојот живот никогаш не бил претерано возбудлив за да имам којзнае какви искуства што ќе можам да ги споделам. Од друга страна, јас сум голем набљудувач и слушател на туѓите приказни. Би можело да се каже дека сум некој тип на воајер. Ако сте јаделе бурек со сирење, немојте да мислите дека нема да ги видам остатоците од урда напикани меѓу вашите заби. Ако кога трепкате едното око побргу ви се затвора од другото, сигурно ќе забележам. Ако не сте си ги искастриле влакната во носот или во ушите, тоа веднаш ќе ми падне во очи. Ако сте самољубиви, немојте да помислите дека тоа нема да ми биде по малку смешно. А пак ако имате некоја интересна приказна за споделување, некој гротескен или апсурден детаљ од вашиот живот или пак животот на вашите блиски, шансите дека за него ќе напишам нешто се големи. Оттаму треба да се внимава што му кажувате на писател. Веќе неколку мои пријатели настрадаа – да не зборувам за мајка ми, татко ми и брат ми, кои се доволно добри да ми простат што некои нивни карактеристики сум ги искарикирала во одредени раскази.
Еве ви неколку не-толку сочни инспирации за моите раскази. За повеќе детали ќе треба да се запознаеме и тогаш без проблем ќе ви раскажам повеќе.
Во Америка имав еден професор по историја кому секогаш му се собираше плунка од страната на устата, а потоа истата му патуваше до средината на усните, и полека му се закачуваше на горните заби. Таа негова тегава лигавица ми се чинеше како главната причина за неговиот сексуален неуспех (беше возрасен, неженет и непривлечен), и тоа ми се гледаше како страшно тажно. Таму запознав и една Французинка која зборуваше со тежок француски акцент, а беше најнесекси девојка што сум ја запознала. Имам тетка бактериофоб која навистина има две кујни – една за покажување, друга за готвење, во подрумот. На една изложба во Австрија запознав една уметница која беше ужасно нашлапана со шминка, носеше некои црни, широки алишта да ù ја скријат дебелината, и претставуваше некој глупаво претенциозен мулти-култи проект кој немаше никаква смисла. Неа ја ставив во комбинација со еден пријател на мајка ми, слеп лингвист, кој дојде еднаш кај нас на вечера и во текот на џвакањето гризна семка од маслинка. Сите се направивме дека не забележавме. Мојата најдобра другарка имаше мачка со необичен карактер што знаеше изненадно да ме гризне или гребне – мачката ме вадеше од памет и во еден расказ решив да ја зготвам. Во основно училиште навистина имав наставничка која ги мразеше сиромашните деца, а ги сакаше и разгалуваше богатите – неа во расказ решив да ја убијам. На еден одмор во странство видов еден наш поранешен политичар кој не се враќаше во Македонија поради некои финансиски далавери. Седеше на маса со жена му и се караа, а јас ги посматрав, додека нивната кутра ќеркичка не знаеше што да прави со себе и го гушкаше ту едниот родител, ту другиот. На друг одмор посматрав како група родители секој доручек си ги малтретираа дебелките деца да јадат, а тие офкаа и врискаа. Една моја другарка ми раскажуваше за една нејзина пријателка која сакала да изгуби невиност, но не била свесна што е тоа „да си влажна" и никогаш се немала пипнато долу. Друга другарка ми раскажуваше како еден нејзин дечко – веројатно сексуално исфрустриран – ја преместувал во водењето љубов низ цел стан, па дури воделе љубов на некојси стар шпорет на балкон. И на крај, описот на условите на гинекологија во државна болница не се далеку од вистината.
Се надевам дека оваа наша преписка ќе се развие. Но морам да ве предупредам, повторно најискрено, дека учителскиот елемент во мене ме прави строг читател. Затоа немојте во повратното писмо да пишувате „незнам" или „несакам", да не едначите по звучност, да ПИШУВАТЕ СО ГОЛЕМИ БУКВИ и да употребувате извичници!!!
Ве сака ваша,
Румена
